De suikerspin

Deel verslag niet voor publicatie geschikt

Pappie heeft toen de computer aangezet en ik heb de rest van de morgen foto's bekeken en de bedden opgeruimd. Toen Pappie zei dat ik spullen moest pakken heb ik dat gedaan. En om half een ben ik richting het station gelopen, om daar Pappie te ontmoeten voor een dagje Amsterdam. Voor een publiekelijke vernedering, en dat is Pappie aardig gelukt.

Dit was een van de wensen die ik had en is zo in het volgende gedeelte, grotendeels uitgekomen. Waarom niet helemaal vertel ik niet want bij Pappie kan alles wat je zegt tegen je gebruikt worden, dus ook dat. Ik wil benadrukken dat het volgende deel van het verhaal geheel op waarheid berrust en er dus geen dingen verzonnen zijn, voor de sommige die het verhaal lezen en dit niet zullen geloven. Goed ik moest dus naar het station komen om dus naar Amsterdam te gaan. In de trein, legde Pappie me uit hoe hij wilde dat de dag zou gaan. Dat deze dag anders werd dan andere werd me al snel duidelijk. Alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden en dus ook dit. In de trein moest ik in eerste instantie de speen in mijn door drukke coupes lopen, deels lukte het me wel maar het grootste deel ook niet en hield ik de hand voor de mond om de speen maar een beetje te bedekken. Wat voelde ik me daar ongemakkelijk door. We reden Enschede uit en ik voelde me zenuwachtig, want ik wist wat er in de planning stond. Ik zou vandaag in een luier met een plastic broekje er over door de drukste stad van Nederland lopen. Ik wou dat zo graag doen maar was ook zenuwachtig voor de reacties van de mensen. In de trein van Enschede naar Amersfoort vroeg Pappie of ik alles had meegenomen. En ik vroeg of het de goede waren die onder in de tas zaten. Pappie pakte wat ik onder in de tas had gestopt en legde deze op het tafeltje in de trein. Nu kon iedereen ze zien. Een allochtoon gezin dat naast ons zat aan de andere kant van de trein keek op. Ook van de banken achter hun keken mensen op omdat Pappie duidelijk genoeg zei dat het om luiers ging. Ik schaamde mij diep vooral omdat Pappie ze niet meteen verborg. Pappie zat te denken hoe ik ze het beste in de volgende trein kon aandoen. Nou dat vond ik dus niet het probleem, dat maakte me nog niet veel uit. Kilometers spoor schoten langzaam onder ons door, wat kan twee uur toch lang duren, vooral als je ergens tegen opziet als een baksteen. Een kick, een gedachte om klaar te komen, te verwaarlozen ideeën, ik was ze zo normaal gesproken weer vergeten, vandaag vrijdag de dertiende, zou het een ongeluksdag worden, of een top dag. Nou ik zag er dus tegen op als een berg, was die kick wel de moeite waard. Steeds dichter bij Amersfoort de kriebels schoten door mijn maag heen, vond ik Pappie nog wel die aardige Pappie, met wie je lekker een partijtje kon stoeien, of je lekker vast kon zetten. Nou ik wist het dus niet meer, Pappie keek me weer aan met een grijns op zijn gezicht, weer vroeg Pappie of alles goed was en weer antwoorden ik dat ik altijd zou blijven lachen. Misschien als een boer met kiespijn maar dat wou ik Pappie niet laten merken. Steeds dichter bij Amersfoort ik kon het niet meer houden en die twee bekertjes vruchtenlimonade begonnen te zeggen dat ze er weer uit wilde maar ik had nog geen luier om en vroeg ik aan Pappie of ik naar de wc mocht gaan, gelukkig dat mocht. Vlak voor Apeldoorn ben ik naar de wc gegaan. Wat lucht dat op. Bij het overstappen moest ik van Pappie de speen in mijn mond doen, en houden, ook toen we door een drukke coupe, een plaatsje zochten. In de trein naar Amsterdam vroeg Pappie of ik wat wilde drinken en ik zei ja, ik pak de fles water, de vruchtenlimonade, en de tuimelbeker, Pappie drinkt wat water en ik gooi de vruchtenlimonade in het bekertje, Pappie gooit er water bij en doet het dekseltje er op en zet het midden op het tafeltje. Ik berg snel de vruchtenlimonade, en het water op en nog geen tel later komt er een conductrice de kaartjes controleren. Ze ziet het bekertje staan, en schenkt er verder geen aandacht aan. Ik zakte van schaamte door de grond heen, maar heb later toen ze de coupe uit was vlug mijn bekertje leeg gedronken zodat het bekertje de tas weer in kon. Pappie vertelde wanneer het regende bleven we op het station van Amsterdam en ik vond dat wel een goed idee, tot op dat moment hoopte ik dat het zou gieten met bakken uit de lucht. We stapte over en het ritje naar Amsterdam, waar ik ter hoogte van Hilversum, de luier kreeg en aan moest doen, duurde wel heel erg kort. Het laatste stukje, de kriebels schieten door mijn keel en de zenuwen staan op het toppunt, als ik een locomotief was, dan had ik nu de trein in mijn eentje getrokken. Zo een drie kilometer voor het station lopen Pappie en ik naar de wc. Nu moest het gebeuren, het was nu of nooit. In de wc trok ik snel mijn broek uit, en schoot mijn schoenen weer aan.

Zou ik het nu alsnog opgeven, shit dan laat ik Pappie in zijn hemd staan. Zou ik die deur van de wc ooit open doen, ik twijfel zal ik toch tegen Pappie zeggen dat ik alles afblaas, en dat ik inderdaad te groot ben om klein te zijn, of zal ik toch door die deur stappen die me naar het grote onbekende lij(ei)dt. SHIT wat een moeilijke keus, de trein stopt zou Pappie aan de andere kant nog staan te wachten, of zou hij ook al uitgestapt zijn. Dan toch maar die deur door maar toch eerst even vlug nog mijn jas aantrekken zodat die het grootste gedeelte van de luier bedekte. Ik stap naar buiten, gelukkig daar zie ik het bekende gezicht van Pappie hij stond nog binnen, in de trein. Hij wil mijn jas hebben maar ik liep snel de trein uit en naar de dichtstbijzijnde paal op het station. Ik voel ogen kijken en voel mij erg ongemakkelijk, voor mijn gevoel kijken ze van de verste perron naar mij en mijn luier, Pappie komt naast me staan en ik smeek hem of ik mijn jas aan mag houden, en of ik mijn broek tot buiten het station aan mag. Mijn jas mag ik aanhouden, maar mijn broek niet, Pappie beveelt me naar de trappen toe te lopen, en dat doe ik dan ook. Tweehonderd meter naar de trappen, ik heb dat stuk al zovaak gelopen, die paal mijn redding, vergeet het maar. Tweehonderd hoogstens ik heb ze al 50.000 keer gelopen, het spoor 10 en 11 b, Kut wat is dat ver weg, wat kijken er veel ogen, blik op oneindig en lopen maar, de eerste commentaren hoor ik al, mensen lachen, lachen ze om mij of om een grapje dat gemaakt wordt, het eerste zal wel. Een volwassen man, met een luier om, op een druk station, dat is toch lach wekkend. Ja ik moet die mensen gelijk geven, al hoewel ik liever daar niet gelopen had en op dat moment dat ik het eerste lachen hoorde dood wilde zijn. 150 meter vlak langs de rand van het perron ik hoor nog meer opmerkingen, sommige positief die beginnen te lachen, en andere zie je naar elkaar kijken, blik op oneindig, waar is die klote trap nou. 100 meter ik kijk even om, waar is Pappie, wil ik hier nog wel mee door gaan, hij loopt op een meter of 10 achter me en had schijnbaar moeite om me bij te houden, het enige dat ik wilde is zo snel mogelijk weg uit het drukke station. 50 meter ik zie de trap al en loop naar het midden van de trap om zo vlug mogelijk beneden te zijn, en zo snel mogelijk naar buiten toe, bij de trap aangekomen kijk ik waar Pappie is, op dat kleine stukje al zoveel opmerkingen en het zouden niet de laatste van vandaag worden, gelukkig Pappie heeft me bij gehouden, loopt links van me. Beneden aangekomen sla ik meteen linksaf, gefixeerd op nog maar een ding, er uit, weg van het station, weg van die reacties, opmerkingen en commentaren, Pappie praat tegen me het valt wel op maar ik luister niet, althans het dringt niet echt door.

NS medewerkers in de gang, zullen die wat zeggen, ik zie er eentje kijken, hangt mijn jas laag genoeg om het niet te laten zien, ik wil weg van hier, weg uit de drukte, weg van de mensen hier, ik zet er flink de pas in. De schuifdeuren naar het stationsplein naderen, ik zie mensen kijken, ik hoor de opmerkingen, er wordt gelachen, is het een grap of is het om mij, kan mij ook niet bommem, ik wil weg van hier. De schuifdeur gaat open, en er komt een groepje vrouwen binnen van ongeveer een jaar of 25, het groepje was niet groot, een man of zes, er volgt nog een groepje en ik glip door de schuifdeuren naar buiten, krijg de pest daar staan meer mensen te wachten, de commentaren en opmerkingen, kan ik het vandaag nog hebben, ik blijf lachen, dat had ik Pappie beloofd, wat er ook gebeurd. Buiten sla ik rechtsaf en Pappie is nu heel dicht bij me, en stelt mij gerust. Bij de stoplichten steken we recht over en gaan een drukke straat in. Ik hoor heel veel mensen op en aanmerkingen geven over mijn luier, grote baby, big baby, kijk een man met een luier om, en nog meer van dat soort teksten, of mensen kijken weg of beginnen spontaan te lachen, waar is Pappie, ik kijk op en zie hem nergens, kijk vlak achter me, gelukkig daar loopt Pappie, een paar passen later is Pappie weer bij me, ik vraag of we maar wat gaan drinken en gaan bij een shoarma zaakje buiten zitten. We bestelde wat te drinken en te eten. Ik zie de werknemers kijken, het deert me niets, laat ze maar lekker kijken. Ik moest mijn jas uitdoen van Pappie, en omdat we zaten deed ik dat, met de gedachte dat het zo toch minder opviel. Pappie moest nu zelf een plasje doen, snel mij shirtje een beetje over mijn plastic broekje doen, ben ik hier aan toe, zal ik niet alsnog weglopen, en Pappie in de steek laten, nee ik zit, niemand ziet het, Kut ik wil weg ik hoor weer opmerkingen van mensen die langslopen, de eigenaar van de gokhal ernaast staat mij aan te kijken, en ik kijk hem aan, heeft hij het gezien, hij loopt weg, even niets, geen gedachtes, ik hoop dat Pappie snel terug komt, de ober komt het drinken brengen ik heb dorst en neem al vlug een paar slokken, de mensen die aan de andere kant zaten betalen en lopen weg, daar komt Pappie weer terug. Niet veel later komt er een groep buitenlanders, turken of Marokkanen, er loopt een kind bij van schat ik een jaar of tien, draait zich om en kijkt mij en mijn luier aan en zegt iets in zijn taal, maar zo verbaast dat je geen buitenlands hoeft te kennen om te weten waar dat gesprek over ging, er komen Duitsers op de plek zitten waar net die andere mensen zaten, de man die aan mijn kant zat bleef maar kijken naar mij en de luier, ondertussen krijgen wij het eten en Pappie en ik hebben het nog steeds over de luier en wat we zo meteen gaan doen. We besluiten dat we gewoon door de stad gaan wandelen en wel zien wat er gebeurd. Ik vertel Pappie dat ik dit wel leuk vind, maar ook dat ik het best wel eng vind. Pappie is gaan betalen en ik zat nog met het laatste beetje cola waar mee ik bewust treuzelde omdat er een paar jongen kinderen naast ons stonden.

Pappie zegt van dat ie toch een keertje leeg komt dat glas en dat was vlugger dan dat voor mij de bedoeling was. Ik besluit op te staan en van Pappie mocht ik niet mijn jas aan, dus pak ik mijn shirtje en trek die zoveel mogelijk over de luier heen. 100 meter van de shoarma zaak af pakt Pappie mijn jas af die ik toch nog een beetje voor de luier kon houden. Daar gaat een van de laatste reddingen van me, we lopen nog een eindje rechtdoor en ik hoor diverse mensen opmerkingen maken over de luier of ze schieten in de lach. Deze vernedering was dat wat ik wilde, ben ik hier wel echt blij mee, ik loop te denken, en ondertussen praat ik met Pappie, ik blijf maar lachen. Na een tijdje rechtdoor gelopen te hebben meen ik de Kalverstraat te herkenen en we lopen een klein straatje in dat richting de Kalverstraat loopt, halverwege stop ik even en vertel Pappie zacht dat ik moet plassen Pappie stopt en laat mij even staan, ondertussen pakt er iemand zijn fiets en ik heb het over een gebouw tegen Pappie dat vier hoog is en dat het te hopen is voor mensen die boven in wonen dat er een lift aanwezig is, Pappie moet lachen. Even later ben ik klaar met plassen en dat merkte Pappie ook, een vrouw in een groene lange jas loopt van achter ons weg, de fietser had zijn fiets open en wilde wegrijden maar zag toch hoe Pappie mijn shirtje in het plastic broekje deed. Ook moest ik vanaf dit moment de speen in mijn mond stoppen, alleen dit wist ik nog even uit te stellen door aan Pappie te vragen of de speen dan eerst een tijdje mocht hangen aan mijn kleding, dat mocht, echter aan het einde van de Kalverstraat, moest ik hem toch indoen, ik twijfelde en wist het nog een paar meter uit te stellen tot voor een seksshop, daar waar Pappie zo zichtbaar de speen in mijn mond wilde doen dat iedereen stond te kijken, ik kreeg een rood hoofd van schaamte en Pappie trok me met mijn hoofd op zijn borst en zij lieve woordjes en dat het beter was als ik de speen in mijn mond zou doen, ik had dit liever niet op die plek dus ik stemde toe en we liepen weer verder. Die eerste meters waren weer zwaar maar ik zag er de humor wel van in. We passeren een stel mensen, goh, een grote baby, we slaan af richting een markt en daar hoorde ik in diverse talen dat er opmerkingen werden gemaakt over mijn luier en mijn speen, stom he, maar dan versta je plots een heleboel buitenlandse talen, ook al zal je het nooit een woord spreken of kunnen verstaan, je weet gewoon dat het over jou gaat. En door de opmerkingen die ik vandaag gehoord heb ben ik alleen maar van plan om het nog eens te doen met Pappie. Na nog een tijdje met de speen in mijn mond gewandeld te hebben vroeg ik Pappie of we misschien nog wat zouden gaan drinken. Dat deden we op een terrasje. Er stonden twee rijen tafeltjes en ik ging eigenlijk meteen op de voorste rij zitten, schijt aan een ieder die wat zou zeggen. Het duurde even voordat de serveerster kwam en ik kreeg van Pappie dus eerst maar even vruchtenlimonade uit mijn tuimelbekertje. Pappie zette die opzichtig op de tafel en ik moest hem wel pakken om er wat uit te drinken.

Ik dronk steeds even als er geen mensen schenen te kijken voor mijn gevoel. De serveerster kwam, het bekertje stond op de tafel, ze had het gezien, kon gewoon niet anders, Pappie bestelde een sinas en ik een cola. Schijnbaar had de serveerster wat gemerkt dat er aan mij iets speciaals was, want toen ze cola en de sinas bracht ging ze dus aan mijn kant staan terwijl Pappie het geld aan de andere kant had klaar gelegd. Ze zette de glazen neer, en liep met een stijf en professioneel gezicht weg. Ik ben benieuwd wat zij nou gedacht zou hebben. Vlug drink ik het laatste beetje vruchtendrank op, uit het bekertje en hoopte dat Pappie het in de tas zou doen, dat was dus niet het geval, sterker nog Pappie opende het bekertje en goot de cola er in, nu moest ik ook de cola met twee handjes drinken, ergens schaamde ik mij diep, maar aan de andere kant kan ik er ook de humor van inzien. Na een tijdje gezeten te hebben lopen we dan weer richting het station we waren de weg kwijt, dus Pappie probeerde aan diverse mensen de weg te vragen maar dat lukt hem dus niet, waarschijnlijk omdat ze bang waren voor mij en mijn luier. Dan maar op goed geluk lopen. Ik heb steeds de speen in mijn mond en dat viel denk ik toch wel op, ik voelde mij een onbekende bekende Nederlander deze dag. Gegeven moment zien we de kermis weer op de Dam en Pappie had nog een leuke laatste vernedering voor me in petto. Ik mocht een suikerspin gaan kopen. Een van de mensen die met een klein kind, hoogstens een jaar of vier, stond bij het kraampje. Het kind zei tegen zijn moeder Kijk die man heeft een Pamper aan. De verkoopster kijkt mij aan en richt haar blik op de luier. Ze trekt een gezicht van dat ze er wat van zou zeggen, maar ze hield zich mooi in. Kleinerend vertelde ze me dat ze mijn wisselcentjes terug gaf. Nadat het kind zijn moeder verteld had van dat ik een luier droeg, wierp ze op mij een blik. Ze maakte er geen woorden aan vuil, maar als blikken konden doden had ik zeker de trein niet meer gehaald. Ik loop weg en dacht bij me zelf van alstublieft laat me door de grond zakken of zo, maar deze vernedering was absoluut denk ik wel een van de ergste van vandaag. We liepen weer richting het station, en met de diverse lachsalvo's, beledigingen en opmerkingen bereikte we het station daar waar Pappie me in de trein weer mijn broek zou terug geven. We zoeken de trein op 8a en we stappen in, blijkt het dat het op het bord een foutje stond, en we richting Utrecht reden, maar zoals beloofd gaf Pappie mij mijn broek terug, en ik kon hem weer aantrekken. Op Amsterdam Muiderpoort zijn we er weer uitgestapt, en hebben de trein gepakt richting centraal. Daar hebben we beide onze eigen trein gepakt, Pappie richting Haarlem voor een weekendje AB en ik naar huis naar Alkmaar om weer na te genieten van deze prachtige ervaring. Is dit een vernedering? Ja absoluut, maar een vernedering die de moeite waard was, en een droom van me heeft doen laten uitkomen. Een fantasie is werkelijkheid geworden. Ik weet wat het nu is om rond te lopen zonder dat je controle hebt over wat er gaat gebeuren, of welke opmerkingen je nu weer krijgt, is het dan geslaagd? O ja zeker!

AMSTERDAM PAS MAAR OP VOOR PAPPIE en BABY FABIOLA